Tuesday 11 June 2019

'என் முன்தான் நிகழ்கின்றது என் மீதான கொலை' 
-----------------------------------------------------------------------------------------

- அனார்


'என் முன்தான் நிகழ்கின்றது என் மீதான கொலை' என்ற வரியை அன்று எழுதும் போது என் மண்ணில் உயிர்கள் பலியாகிக் கொண்டிருந்தன. கூரான கத்தி விளிம்புகளில் நகரும் மனிதர்களாயிருந்தோம். எந்தப் பாகுபாடுமில்லாமல் ரவைகள் மனிதர்களைப் பிளக்க உயிரை உள்ளங்கைக்குள் பொத்திவைத்துக்கொண்டு இருண்டிருந்த வானத்தை பார்த்தபடியிருந்தோம். இனி எப்போதும் இருட்டு என் மண்ணில் விதைக்கப்படக்கூடாது என்று பிரார்த்தித்தேன். சாய்ந்தமருதின் ஒவ்வொரு வீட்டிலிருந்தும் சமாதானத்தை வேண்டி வானிற்கு ஒரு ஒளி சென்றது. அந்தக் காலமும் அதன் கந்தக வாசனையும் இனிப் பிறக்கும் எந்த மழலையும் பெறக்கூடாது என்று அஞ்சியிருந்தோம். எம்மை விட்டு இருள் விலகியது என்றே நினைத்தேன். ஆனால் மனிதர்களும் அவர்களின் குரூர சிந்தனைகளும் உலகின் எக்காலத்திலும் அழிந்துபோனதாயில்லை. என்னுடைய துரதிஷ்டவசமான குழந்தைப் பருவத்தைவிட பன்மடங்கு மோசமானதாக எனது குழந்தையுனுடைய எதிர்காலம் ஆகியிருப்பதை இன்று பீதியுடன் உணருகிறேன். 



அபாயமான இச்சூழல் மூன்று இனத்தையுமே சூழ்ந்துள்ளது. ஒன்றிலிருந்து ஒன்றுக்கு பற்றிப்பிடித்து எரிகின்ற நெருக்கடி இது. தொடராக தோண்டப்பட்ட குழிகளுக்குள் ஒவ்வொருவராக வீழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம். கண்களுக்குப் புலப்படாத நுண் பீதியால் கட்டுண்டிருக்கிறது எமது சமூகம். யாராலும் நிச்சயிக்க முடியாத ஒவ்வொரு நொடியும் எந்தத் தடமுமில்லாமல் எரிந்து முடிகின்றது. நாளாந்தம் காணும் கண்களில் உயிரை உருக்கும் பயம் உறைந்திருக்கிறது. என்னுடை வீடு, நாளாந்தம் என்பவற்றில் தொடங்கி என்னுடைய மதத்தில் என்னுடைய ஆடையில் என்னுடைய சாதாரண சமையல் அறைக் கத்தியை பயன்படுத்துவதில் என்னுடைய வாப்பாவின் அறபுமொழியில் அமைந்த ஹதீஸ் புத்தகங்களில் குர்ஆனில் என என்னைச் சூழ்ந்திருக்கும் அனைத்திலுமே அவ் அச்சம் படிந்திருக்கிறது. யாருடைய கிசுகிசுப்பும் உடலை உறையச் செய்துவிடுகிறது. புலன்கள் அனைத்துமே மழுங்கடிக்கப்பட்டு இயங்கிக்கொண்டிருந்தேன். மரணங்கள் பற்றிய செய்திகளும் காணொளிகளும் மறைந்துபோயிருந்த இருண்ட காலத்திற்குள் என்னை இழுத்துக்கொண்டிருக்கின்றன. என்முன்னேயே நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன மரணங்கள். 



சில வருடங்களுக்கு முன் இதே ரமழான் நோன்பு காலத்தில்தான் கிரீஸ் பூதங்களை உருவாக்கிவிட்டிருந்தார்கள். முஸ்லீம் சமூகத்தினை எப்போதும் ஒரு வகை நெருக்கடி மன அச்ச உணர்வுடன் வைத்துக்கொள்ளவே சகல பெரும்பான்மை அதிகாரங்களும் விரும்புகின்றது. கடந்த வருடம் நோன்பிலும் சில திட்டமிட்ட கலவரங்கள் நடந்தேறின. இந்த ரமழானும் வேறொரு வகையான பீதியை பதற்றத்தைக் கொண்டிருக்கின்றது. வீடுகளுக்குள் முடங்கியிருக்கின்றோம். நெருக்கடியான இச்சூழலில் பெண்களை வழமையான ரமழான் இரவு நேரத்தொழுகைக்கு பள்ளிவாசல்களுக்கு வரவேண்டாம் என்று ஊர் நிர்வாகம் தெரிவித்துள்ளது. புர்க்கா நிக்காபை பெண்கள் முகம் மூடுதலை இலங்கை அரசாங்கம் தடைவிதித்திருக்கிறது. ( இதனை சற்று விரிவுபடுத்திக் கூறுவதானால், 



(நபியே) முஃமினான பெண்களுக்கு சொல்லுங்கள் : அவர்கள் தங்களது பார்வைகளைத் தாழ்த்திக் கொள்ளட்டும் . அவர்களது மானங்களை பாதுகாத்துக் கொள்ளட்டும் . அவர்கள் வெளிரங்கமான அலங்காரத்தைத் தவிர(அந்தரங்க) அலங்காரத்தை வெளிப்படுத்தவேண்டாம் . (அன்னூர் : 30 ) இத் திருவசனம், பெண்களின் அலங்காரத்தை இரு வகைப்படுத்துகின்றது : 


(1) அந்தரங்கமான அலங்காரம் 

(2) வெளிரங்கமான அலங்காரம் 


முஸ்லிம் பெண்கள் முகத்தையும், கைகளையும், கால் பாதங்களையும் திறந்து ஆடை அணிய வேண்டும் என்பதே பெரும்பாலான இஸ்லாமிய அறிஞர்கள், அல் குர்ஆன் வியாக்யானிகள், சட்ட வல்லுநர்களின் கருத்து. மேலே குறிப்பிட்ட குர்ஆன் வசனத்திற்கு விளக்கம் அளிப்பவர்களில் இரண்டுபேர் (இப்னு அப்பாஸ், இப்னு உமர்) நபி சிரேஷ்டமான தோழர்கள், மாணவர்கள். நபிகளாரின் மரபுகளான ஹதீஸை அதிகம் அறிவித்தவர்கள் அவர்கள். பின்னைய இருவரும் (இமாம் அபூஹனீபா, இமாம் ஷாபிஈ) உலக முஸ்லிம்களினால் பின்பற்றப்படும் சட்டவியல் சிந்தனைப் பள்ளிகளின் நிறுவனர்கள். அதிலும் குறிப்பாக இலங்கை, இந்தியா, பாகிஸ்தான் போன்ற நாடுகளில் இந்த இரண்டு அறிஞர்களின் சிந்தனைப் பள்ளிகள் மட்டுமே வழக்கில் உள்ளது. 


பெண்கள் முகத்திரை அணிய வேண்டும் என்று சில முஸ்லிம் அறிஞர்கள் கூறி இருந்தாலும் அவை ஷரீஆ சட்டங்கள் சாராத அரபுக் கலாசார வழக்கொன்றை தவறுதலாக இஸ்லாமிய நெறிமுறை என்று தவறுதலாக புரிந்து கொண்டதன் காரணமாகவே அப்படியான கருத்தை கூறி இருக்கிறார்கள். ஷெய்க் முஹம்மத் அல் கஸ்ஸாலி, முன்னைய நாள் ஷெய்குல் அஸ்ஹரான கலாநிதி ஸெய்யித் தன்தாவி, எகிப்திய முஃப்தி அலி ஜும்ஆ போன்றவர்கள் முகத்திரை அணிவது வெறுமனே ஒரு அரபுப் பண்பாடு மட்டுமே அதற்கும் சமயத்திற்கும் சம்பந்தம் இல்லை என்று கூறி இருக்கிறார்கள். முகத்தையும் கைகளையும் திறந்து ஆடை அணிவதே நடைமுறை சாத்தியமான கருத்து என்பதே எனது நிலைப்பாடு. 


முஸ்லிம் சமூகத்தின் உள்ளேயே முகத்திரை அணிவது தவறு என்று பல உரையாடல்கள் நடக்கின்றன. இலங்கையில் உஸ்தாத் மன்சூரின் உரைகளை கேட்டுப் பார்த்தால் இது புரியும். ஆனால் இன்று இலங்கையில் நிகாப் எனப்படும் முகத்திரை அணிவதற்கு தடை விதிக்கப்பட்டு இருப்பதை நான் அடிப்படையில் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. ஏனெனில் ஒரு சிறிய கூட்டம் தான் என்றாலும் கூட அவர்களுக்கான உரிமை வழங்கப்பட வேண்டும் என்பது தான் எனது கருத்து. ஏனெனில் இலங்கையில் இவ்வளவு காலமும் நிகாப் மூலமாக பாதுகாப்பு அச்சுறுத்தல் எதுவும் ஏற்படவில்லை. தற்கொலை குண்டுதாரிகள் கூட நிகாப் அணிந்துகொண்டு அதனைச் செய்யவில்லை. எனவே எந்த வகையில் சம்பந்தம் இல்லாமல் நிகாப் அணிந்த பெண்கள் அதற்கான விலையை கொடுக்க வேண்டும்? 


முகத்திரை அணிவதை உரையாடல் மூலமாகவே நாம் குறைக்க முடியும்/ வேண்டும். ஆனால் சட்டத்தின் மூலமாக வலுக்கட்டாயமாக அதனை நீக்குவது தவறு என்றே நினைக்கிறேன். பாதுகாப்பு காரணங்களுக்காக தடை செய்யப்பட்ட நிகாபை முஸ்லிம் பெண்கள் தற்போதைய நிலையில் தவிர்க்கவே வேண்டும். சட்டத்தை பேணிய வகையிலேயே, இச்சட்டத்தினை ஜனநாயக ரீதியாக கேள்வி கேட்பதே சரியான அணுகுமுறையாக இருக்கும். ) 


இன நல்லிணக்கம் தொடர்பான முன்மாதிரிகளில் பெரும் புரிதல்களோடு பயணப்பட்ட சக சமூகத்தினருடனான உறவும் நம்பிக்கையும் விரிசல் ஏற்பட்டிருக்கிறது. 


என்னைச்சுற்றியிருக்கிற மௌனம் காலத்தைப் பற்றிப்பிடிக்கிறது. கருத்துக்களைச் சொல்லவும் விவாதங்கள் உரையாடல்கள் செய்யவும் இது பொருத்தமான காலமில்லை. ஒரு கவிஞராக பேசவும் எழுதவும் விரும்பவில்லை. நாளைய புலர்வு பற்றிய பயம் இன்னமும் எனக்குள் நிறைந்திருக்கிறது. நான் வஞ்சிக்கப்பட்ட இந்நாட்களை எண்ணி இறுகியிருக்கிறேன். இவை எல்லாவற்றையும் தாண்டி வானத்தில் பிறை தெரியத்தான் செய்கிறது. அப்பால் தெரியும் நட்சத்திரத்திடம் இன்னொரு அமைதியான சமாதானம் மிக்க தேசத்தை வேண்டி மௌனித்து நிற்கிறேன். 


( காலச்சுவடு June 2019 இதழ் )


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


- By : Anar



“My murder is being committed in front of me.” When I wrote this line on that day, lives were being felled on this land. We were those human beings moving on the sharp edges of knives. As bullets pierced through human beings indiscriminately, we looked at the dark skies - holding our lives in our palms. The darkness should never be sowed again in my land, was my simple prayer. From every house in Sainthamaruthu, a light travelled to the skies praying for peace. We feared for our unborn children, hoping they would not be born in those times, amid the smell of sulphur. I had believed that the darkness had gone; had left us for good. But human beings and their crude thoughts have never had an end in this world. My child’s future is perhaps destined to be darker than mine. 



All the three ethnicities in Sri Lanka today are besieged by this danger – a danger that spreads from one to another. One by one, we fall into the pits laid in series. Our community is sieged by fear so minute that is not visible to the eye. Each moment, unpredictable as it is, burns itself to the end. Fear is frozen in every pair of eyes that I come across. The fear is palpable in my house, everyday life, my religion, my clothes, the knife that I use in kitchen, the devotional books in Arabic that belongs to my father, in Quran. A whisper would suffice to freeze our bodies. I exist, with all my senses benumbed. The news about death, those videos pushes me back to those dark times that we had forgotten. Deaths happen right in front of my eyes. 



Around the same Ramazan season some years ago, they had created the grease devils. All the majoritarian power centres wish to keep the Muslim community in a constant spell of fear. Last year too during the fasting season, there were some planned clashes. This Ramzan is again seized by a sense of fear and tension of a different kind. We are confined to our homes. The village administration has told the women to not come to Mosques, for the evening prayers, given the gravity of the situation. The Sri Lankan government has banned women from wearing a Burqha. To further explain this: 

“And tell the believing women to reduce [some] of their vision and guard their private parts and not expose their adornment except that which [necessarily] appears thereof” 

An-Nur: 30 

According to the holy verse, the women’s adornment is of two kinds. 

(1) Private adornment 

(2) Public adornment 

A majority of Islamic scholars, experts on Quran and legal experts opine that Muslim women need not cover their faces, hands and feet. The two persons who give explanation to the above verse in Quran (Ibn Abbas, Ibn Umar) are friends and students of the Prophet. They were the ones to pronounce Hadith - a record of traditions put forth by the Prophet. The duo who came later – Imam Abu Hanifa, Imam Shafi – founded the legal thought schools that continue to be followed by Muslims across the world till date. Especially in Sri Lanka, India, Pakistan among other countries – only the schools founded by them are in practice. 

Though some Islamic scholars argue in favour of Burqha, they are not based on Sharia law. They are indeed an outcome of a misinterpretation of an Arabic cultural practice as Islamic value. Experts including Sheikh Mohammed Al Ghazali, Muhammed Sayyid Tantawy have sufficiently said that Burqa had nothing do with religion and it is only a relic of Arabic culture. I believe it is practically impossible to wear clothes that cover face and hands. 

The Muslim community – within itself – has been engaging in dialogues about why Burqa is wrong. In Sri Lanka particularly, this is evident from the speeches of Ustad Mansoor. But I fundamentally disapprove of the ban in Sri Lanka against women wearing Nikhab. Because I believe that even if in minority, they should be granted their own rights. Because till today, there has been no threat to security in Sri Lanka because of Nikhab. The suicide bombers of Easter Sunday did not wear a Nikhab when bombing this country. Why should Nikhab wearing women pay the price for something they are not involved in? 
 
It is possible to bring down the practice of wearing Burkha by dialogues. There can be no two opinions that it should be. But it is fundamentally wrong to impose a ban through law. Even while saying so, let me clarify that I still think the Muslim women should abide by the law and question the ban in a democratic way. 

There is also a fissure in the relationship and hopes between the communities that had traversed with a great understanding about communal harmony. 

The times that I live in are beleaguered by the silence around me. The times are not appropriate to share our views, put forth our dialogues or engage in debates. I do not wish to write or speak, as a poet. I am still filled with fear about the dawn tomorrow. I am stiffened by the betrayal of these days. Beyond all this, I could still sight the moon on the skies. I stand in silence with a prayer of another peaceful nation to the star beyond that. 


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 (Translated by Kavitha Muralidharan-India for THEWIRE). 



Monday 18 March 2019

முதலில் வார்த்தைகளை தின்றுவிடுகிறது மரணம்…
----------------------------------------------------------------------------------------------

- அனார்



வழியற்றவர்களின் பாதைகளிலும் பயணங்களிலும் விதிக்கப்பட்டிருக்கும் அனுபவங்களே வாழ்வாகும். மரணத்தின் பிறகும் இடமற்ற வெளியில் மிதக்கின்றது காலத்தின் அதிசயமாய்.

நிரந்தரமான ஏதோ பிணைப்பின் வழியாகவே ஒரு உறவு நம்மை இணைத்திருக்கின்றது.

மரணம் திடீரென நம்மை கையறு நிலையில் நிறுத்திவிடும்போது இந்த வாழ்வெனும் அபத்தங்களின் நோக்கத்தை விளங்கியும் விளாங்காமலும் ஏற்றுக்கொள்ள நிர்ப்பந்திக்கப்படுகின்றோம்.

இலக்கியம் தொடர்பான குறிப்பிடத்தக்க இந்த இருபது வருடங்களில் மிக முக்கியமான என் இலக்கியம் சார்ந்த நண்பர்களை மரணம் பிரித்துச் சென்றிருக்கிறது. அவர்கள் என் புலன்களுக்கு அப்பால் உள்ள ஒரு வெளியில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்.

ஓவியர் கருணாவுடனான தொடர்பை ஏற்படுத்தித் தந்தவர் கவிஞர். சேரன் அவர்கள்தான். என்னுடைய 'எனக்குக் கவிதை முகம்' கவிதைத்தொகுப்பிற்கு அட்டைப்பட ஓவியத்தை கருணா அவர்களே வரைந்து தந்திருந்தார். அப்போது மட்டுமல்ல எப்போதுமே அந்த அட்டைப்பட ஓவியம் மனதிற்கு நிறைவானதொரு நிகழ்வாகும். அந்த அழகான அட்டை ஓவியத்தை வரைந்ததற்காக கருணாவிடம் நன்றி தெரிவித்துப் பேசியபோது அவர் “நீங்கள் அதிஷ்டக்காராப் பெண், பிற தொகுப்புகளுக்கு இத்தனை அழகாய் அமையவில்லை. உங்கள் கவிதைகளுக்கு அப்படியொரு பொருத்தமும் அழகுமாய் அமைந்துவிட்டதில் ஏதோவொரு அதிஷ்டமிருப்பதாய் நினைக்கிறேன்“ என்றார். அவ்வார்த்தைகள் என்னை இன்னும் சந்தோசப்படுத்தின. அவர் கூறியது போலவே ’எனக்குக் கவிதை முகம்’ தொகுப்பு ஒரு அதிஷ்டமிக்க கவிதைத் தொகுப்பாகவே இருக்கிறது. அதன் பிறகு பல சந்தர்ப்பங்களில் கருணாவும் நானும் உரையாடியிருக்கிறோம்.

2015 இல் நான் கனடா சென்ற போது, காலம் செல்வம் அவர்களுடன் தாய்வீடு ஆசிரியர் திலீப்குமார் அவர்களையும் ஓவியர் கருணா அவர்களையும் சந்தித்தேன். பின்னர் ஓவியர் கருணாவும், திலீப்குமார் அவர்களும் என்னையும் அஸீமையும் அழைத்துக்கொண்டு பல இடங்களைச் சுற்றிக் காட்டினார்கள். ஒவ்வொரு இடங்களைப்பற்றிய விளக்கங்களையும் மிக அர்த்தபூர்வமாக விளக்கிக்கொண்டே இருந்தார் கருணா. அழகான Toronto Music Garden முழுக்க கருணாவுடன் உரையாடியபடி நடந்த படியேயிருந்தோம். எங்களை நிறையப் புகைப்படம் எடுத்தார். நான் கூறினேன் “எப்பவும் ஒரு புகைப்படத்திற்கான நேர்த்தியான முகவடிவம் எனதில்லை. இன்று உங்களுக்கு ஒரு சோதனையான நாள்தான் கருணா” . அவர் சிரித்தபடியே பொறுமையாக அன்று மாலை வரை புகைப்படங்களை எடுத்துக்கொண்டே இருந்தார். ஓவியம் போன்றமைந்த சில புகைப்படங்கள் இன்றும் என்னிடம் உள்ளன. கனடா பயணம் முடியும் தறுவாயில் காலம் செல்வத்தின் வீட்டில் இரவு உணவுடன் உரையாடல் இடம்பெற்றது. அப்போது கருணா மனநெகிழ்ந்தபடி அவருடைய வாழ்வின் சில தருணங்களை உருக்கமாகப் பகிர்ந்து கொண்டிருந்தார். ஒரு கட்டத்தில் அவரது அழுகை தீவிரமாக வெடித்தது. உணர்ச்சிகரமாக நீண்டு சென்ற அந்தநேரத்தில் அவருடைய சொற்கள் என்றுமே காயாத ஈரச் சுவர்போல பாசிபற்றிக் கொண்டிருக்கும் செங்கற்களைப்போல என்னுள் இருக்கின்றன.

சமீபமாக சென்ற வருடத்தில் (2018) மீண்டும் அவரே தொடர்பை ஏற்படுத்தினார். சில இளைய கலை ஆர்வமுள்ள நண்பர்களை இணைத்து இன நல்லுறவுக்கான கலை இலக்கிய விளிப்பூட்டல் நிகழ்வுகள் தொடர்பாக ஆலோசனைகளையும் திட்டங்களையும் பேசிக்கொண்டோம். கருணாவின் முயற்சியால் அவ்விதமான சில நிகழ்வுகள் நடந்தேறின. அதைத் தொடர்ந்து முன்னெடுப்பதற்கான விருப்பத்தினைக் கொண்டிருந்தார். அவருடைய நெருங்கிய நண்பர்களைப்போல் கருணாவை நான் ஆழமாக அறிந்திருக்கவில்லை. ஆனால் உண்மையான பரிவும் தோழமையும் பரஸ்பர மரியாதையையும் இருவரும் கொண்டிருந்தோம். சென்ற டிசம்பரில்(2018) அவர் இறுதியாப் பேசும் பொழுது அந்த உரையாடல் வெவ்வேறு நிகழ்வுகளும் திட்டங்களும் நட்புவட்டம் தொடர்பாகவும் மிகுந்த சந்தோசமான உணர்வுகளோடுமிருந்தது. எங்கள் உரையாடலில் 'ஆம்' என்பதற்கும் 'இல்லை' என்பதற்கும் நடுவில் கருணாவின் மரணம் மறைந்திருந்ததா என்பதை அன்று நான் அறிந்திருக்கவில்லை………………………

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

நன்றி : தாய்வீடு, மார்ச் 2019 - ஓவியர் கருணா வின்சென்ற் சிறப்பிதழ்

http://thaiveedu.com/images/pdf/2019/spl/Karuna-Thaiveedu-March.pdf?fbclid=IwAR3uCBBrDLfd6wmhW_NON5P9YQ6BMw7gF9d8tVflBDra-9rld67xNYs9ANM

Sunday 10 February 2019

இடம்பெயர்த்து அழைத்துச் செல்லும் கவிதைச் சொற்கள்
--------------------------------------------------------------------------------------------------------



- பேரா. அ. ராமசாமி




தொடர்ச்சியாக வேலைகள் இருக்கும்போது வாசிக்கவே முடியாமல் போய்விடும். கடந்த 10 நாட்களாகத் தினசரித்தாள்களைக் கூடப் புரட்டிவிட்டு வைத்துவிடும் அளவுக்குப் பல்கலைக்கழக வேலைகள்.தொடர்ச்சியாக நிகழ்வுகள் ஏற்பாடுசெய்து முடிக்கும்போது ஏற்படும் அலுப்பு தீரவேண்டுமென்றால் நான் காணாமல் போகவேண்டும். இருக்கும் இடத்திலேயே நான் தொலைந்து போக வேண்டுமென்றால் இன்னொரு வெளியை உருவாக்கி அதற்குள் நுழைந்துகொள்ளவேண்டும். அதைச் செய்வதில் கவிதைகள் எப்போதும் உதவியாக வந்து நிற்கின்றன- வேலைகளிலிருந்து விடுபட முடியாமல் தவிக்கும்போது வாசிப்பதற்குக் கவிதையே ஏற்ற ஒன்று. அப்படியான கவிதைகளைத் தமிழில் எல்லாரும் எழுதிவிடுவதில்லை. குறிப்பான மனிதர்களை -அவர்களின் சிடுக்குகளையும் அழுத்தப்படும் நிலைகளையும் சொல்லும் கவிதைகள் வாசிப்பவர்களை இன்னொரு மனிதர்களாக மாற்றி அவர்களின் வலியையும் நம்மீது சுமத்தித் தத்தளிக்கச் செய்துவிடும்.அதற்கு மாறான கவிதைகளும் அவற்றை எழுதும் கவிகளும் தமிழில் இருக்கிறார்கள். தொடர்ச்சியாக எனது வாசிப்பிலிருக்கும் அனார் அப்படியொரு கவி.




சுற்றி நடக்கும் எல்லாவற்றையும் மறந்து தூரமாக அழைத்துப் போய்விட்டு, உடனே திரும்பாமல் நின்று நிதானமாக அழைத்துவரும் கவிதைகளைத் தொடர்ந்து எழுதித்தருகிறார் அனார் . அவரது தொகுப்பிலிருந்து ஒரு கவிதையை படித்தவுடன் உடனே அடுத்த கவிதையை வாசித்துவிட முடியாது. 
ஒவ்வொரு கவிதையையும் புதிதான ஒரு மலைப்பிரதேசம் அல்லது பள்ளத்தாக்கு அல்லது சமவெளி அல்லது வனம் அல்லது காடு என ஏதோவொரு நிலவெளியில் அல்லது பல நிலவெளிகளின் கலவையான ஒரு பிரதேசத்தில் நிறுத்திவிடுவனவாக இருக்கும்.



தமிழ்ச் செவ்வியல் அழகியல் கூறும் நிலங்களை விதம்விதமாக உருவாக்கி அதனோடு பொழுதுகளையும் இணைத்துவிடும்போது வாசிப்பவர்கள் தங்கிவிடுவதற்கான மாய உலகம் உருவாகிவிடுகிறது. இதுதான் எனச் சொல்லிவிட முடியாத நிலவெளியைக் குறிப்பான காலத்திற்குரியனவாக ஆக்கிக் கைப்பிடித்து அழைத்துச் சென்று நிறுத்திவிடும் அனாரின் கவிதைகள் அவ்வப்போது வாசிப்பதற்குரியனவாக இருக்கின்றன. கவிதைக்குள் இருப்பவள் ஒரு பெண் என்பதை மட்டும் சொல்லிவிட்டு ஒதுங்கிவிடும் அனார், பிரச்சினைகளை எதிர்கொள்ளும் வகைமாதிரிப்பெண்கள் யாரையும் காட்டுவதில்லை. அதனாலேயே பெண்ணிய விவாதங்களை நிராகரிக்கின்றன என்று விமரிசனச் சொல்லாடல்களை முன்வைக்கலாம். ஆனால் அழகியலையும் நேசங்களையும் எதிர்பார்க்கும் / காட்டும் பெண்மையை ரசிப்பதற்கான கணங்களைத் திரும்பத்திரும்ப எழுதிக் காட்டுகிறார். அதனை விரும்பும் மனமும் அந்தரங்க ஏக்கமும் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் அவ்வப்போது துளிர்த்துவிடத்தக்கன . இதனை மறுப்பவர்கள் யார் இருப்பார்.

இன்றைய நெருக்கடிக்குள் இந்தக் கவிதையைத் திரும்பவும் வாசித்தபோது அதன் முன்வைப்புக் கூடாக இன்னொரு வெளிக்குள் நுழைந்து காணாமல் போகமுடிந்தது.

கவிதைக்குள் மறையும் மழைக்காடுகள் 
======================================
என் கவிதைகளுக்குள்
மழைக்காடுகள் புதைந்துள்ளன.
தீப்பிழம்புகள் கொண்ட வானம்
காட்டின் இருளில் புதைந்துள்ளது.

தகிப்பும் மழையும்
ஆர்ப்பரிக்கின்ற காடுமுழுக்க
மந்திரித்துவிடப்பட்ட விலங்குகள்
உள் அழைக்கின்ற கண்களால்
பின்வாங்குகின்றன

மழையும் சுவையும்
காற்றின் ஆழ்ந்த பசியும்
சதுப்பு நிலத்தில் உலவுகின்றன
அங்கே
மேயும் கபில நிறக்குதிரை
தொழுவம் அடையும் நேரம்

மஞ்சள் அலரிப்பூக்களை
மடியில் சேர்த்தெடுப்பவள்
எஞ்சிய உன் கண்சிமிட்டலையும்
எடுத்துப் போகிறாள்

வெதுவெதுப்பான மழைக்காடாக
உருக்கொள்கின்றன என் கவிதைகள்

மழை சிணுசிணுக்கும்
மென்மையான இரவின் கீழே
உன்னைப் புதைத்துக் கொள்

இந்தக் கவிதையைத் தன்னுள் கொண்டுள்ள ஜின்னின் இரு தோகை என்னும் தொகுதி சில மாதங்களாகவே என் பையில் இருந்துகொண்டே இருக்கிறது. இந்தக் குறிப்புக்குப் பின்னும் பையிலேயே இருக்கும் என்றுதான் சொல்லத்தோன்றுகிறது.நடப்பு வெளியை விலக்கிவிட்டு இன்னொரு வெளிக்குள் பிரியமானவர்களோடு மகிழ்ச்சியாகவும் குதூகலத்தோடும் கைகோர்த்துச் செல்ல ஆசைப்படும்போது அதனை உருவாக்கித்தரும் விதமாகப் பல கவிதைகள் இருக்கின்றன.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

http://ramasamyezhuthukal.in/post.php?id=818&fbclid=IwAR3ZCfROWKD4P-L1lxhgZodp99BrkG-0LQxTAeVi8QhxNrCuM2gqyW0e8-8

Thursday 3 January 2019

பாடகியின் யானை 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- அனார் 




வாப்பாவின் நீலக்கூடை சைக்கிளில் முதன்முதல் பாடசாலைக்கு முன்னர் இறங்கி கண்களின் முன் விரிந்திருந்த வெண்ணிற பளிங்காலான மாளிகைகள் போலத் தெரிந்த கட்டடங்களைப் பார்த்ததும் இனம்புரியாத குளிர்ச்சி உள்ளங்கைகளிரண்டிலும் பரவியது. எங்கள் வீட்டின்முன் பரவியிருந்த குருத்துமணற் துணிக்கைகள் பாடசாலை வளவிலும் பரவியிருந்தது. வாப்பாவின் கைகளை இறுக்கிப் பிடித்துக்கொண்டேன். என் கண்மட்டத்தில் நிறையக் கருவிழிகள் அலைந்துகொண்டிருந்தன. என்னைச்சுற்றி சிப்பிகள் அலைவதைப்போல வெண்ணிற உடையில் நிறையப்பேர் திரிந்தார்கள். அவர்கள் தேவதைகள் போல தூய்மையானவர்களாக இருந்ததைப் பார்த்தபோது இன்றிலிருந்து நானுமொரு தேவதையென்றும் நினைத்துக் கொண்டேன். வீட்டு முற்றத்துக் குருத்துமணலுக்குள் காலைப்புதைத்து நடப்பதைப்போல வாப்பாவின் கைகளை இறுகப்பிடித்தபடி குருத்துமணலுக்குள் காலைப்புதைத்து வேகமாக வெளியே உந்தினேன். மணற்துணிக்கைகள் நட்சத்திரக் கூட்டமொன்று விசிறிப் பறப்பதைப்போல தெறித்தன. 


பாடசாலை சென்ற முதல் நாளிலிருந்தே ஆசிரியர்களின் செல்லப்பிள்ளையாக மாறிவிட்டேன். அவர்கள் மிகவும் நல்லவர்கள்; வாப்பா சொன்னது போலவோ ராத்தா சொன்னது போலவோ "படி" என்று சொன்னதே இல்லை. அவர்கள் மிகுந்த பக்குவத்துடன் தமது மடியில் தூக்கிவைத்து தேவதைக்கு தரும் மதிப்புடன் "பாட்டுப்படி" என்பார்கள். அதுவரை எனக்கு நானே பாடிக்கொள்ளும் முணுமுணுப்புகளெல்லாம் வெண்சுவர் நெடுகிலும் இசைக்கத்தொடங்கின. தேவதையின் பாடல்களை அவர்கள் பெரிதும் ரசித்தார்கள். அவர்களின் கண்களிரண்டும் கனிந்து என்மீது கவியும் அன்பு என்னை எப்போதும் பாடவைத்துக்கொண்டேயிருந்தது. காற்றின் குளிர்மையோடு பாடசாலையெங்கும் என் குரலும் நிறைந்தது. அவர்களின் மடியிலிருந்து இறங்கி இரு சிறகுகளை இடுப்பில் பொருத்திக்கொண்டு உடலை அசைத்துப் பாடும் பக்குவம் வரும்போது ஐந்தாம் வகுப்பிற்கு வந்துசேர்ந்தேன். இரண்டு பாடங்களை அப்போது அடியோடு வெறுத்தேன். ஒன்று கணிதம் மற்றையது சித்திரம். ஒரு நேர்கோட்டையோ முழுமையான வட்டத்தையோ சரியாக வரையத்தெரியாமல் அவதிப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன். நேர்கோடும் வட்டமும் தேவதைக்கெதற்கு? தேவதைகள் இசைக்கானவர்கள். உரோம இலக்கங்களிலிருந்து உடலும் தலையுமுள்ள பூதங்கள் வந்தன. அவற்றின் கோர வாயினால் தேவதைக்கனவுளையெல்லாம் ஒன்றொன்றாக தின்றுகொண்டிருந்தன. இப்போதும் அந்தநிலையில் பெரிய மாற்றங்கள் ஒன்றுமில்லை. நான் கனவுகளை உருவாக்கிக்கொண்டேயிருந்தேன். தொடர்ந்து சங்கீதம் படிக்க வாப்பாவிடம் அனுமதி கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். அவர் “நீ தலை கீழாக நின்றாலும் சரி, சித்திரப்பாடந்தான் எடுக்கவேணும், சங்கீதம் படிப்பது ஹறாம்“ என்றார். அவர் ஒவ்வொரு முறையும் அழுத்திச் சொல்லும்போது அப்பளிங்கு மாளிகைகள் தனித்து அழுதுகொண்டிருக்கின்ற சிறகுடைக்கப்பட்ட தேவதையின் மீது உடைந்துவிழுவதாக கனவு வரும். 


என் சித்திரக்கொப்பியில் அடர்ந்து வளர்ந்த பச்சை மரங்களும் கொத்தாக பூத்த ரோஜாக்களும் வண்ணத்துபூச்சிகளும் பச்சைக்கிளிகளும் ராத்தாவினால் நிறைந்திருந்தன. ராத்தா வரைந்த காட்டில் நான் ஒரு பட்டத்துடன் பாடிக்கொண்டே திரிந்தேன். யாருக்கும் தெரியாமல் காட்டின் எல்லாத்திக்கும் அலையும் தேவதையானேன். என் பாட்டில் காடு நிறம் பெற்றது. காட்டின் உடல் ராத்தா என்றாலும் மொழி நானாகினேன். 


வாப்பாவின் சொற்களின் கடுமைக்கு பயந்து சாந்தி டீச்சர் பலமுறை அழைத்தும் சங்கீத வகுப்புக்களுக்கு போகாமல் தவிர்த்தேன். சங்கீத அறைக்குள்ளிருந்து வரும் சாந்தி டீச்சரின் குரல் ரேடியோ பெட்டிக்குள்ளிருந்து வருவதைப்போல பயமாயிருக்கும். சங்கீத அறைக்கென இருக்கும் தனித்துவமான வாசனை என்றென்றும் எனக்குத் தெரியாமலே போனது. ஆனால் சாந்தி டீச்சர் என்னை விட்டபாடில்லை. பாடசாலை நிகழ்வுகளில் எல்லாம் என்னை இழுத்துக் கொண்டுபோய் நிறுத்தினார். எனக்குள் ஒவ்வொரு முறையும் குளிர்ந்த பனி ஊசிகளாக சந்தோசம் நிறைந்தது. அவை மேடையில் ஏற்படும் சிறுபயத்திலும் நடுக்கத்தில் கரைந்து இசையாய் உருகும். ஒரு பெரிய விழாவின் மேடையில் பழைய பாடலான “நீல வண்ணக் கண்ணனே உனது எண்ணமெல்லாம் நான் அறிவேன் கண்ணா என் கையைத் தொடாதே“ என்ற பாடலைப்பாடினேன். மதம் இனம் கடந்து இப்பாடல் எல்லோரையும் கவர்ந்தது. இசை பேதமற்றது. அதன் பிறகு வந்த காலங்களில் தமிழ் சினிமாப் பாடல் மெட்டுக்களில் மதவரிகளை இட்டு நிரப்பி பாடும் வழக்கம் வந்துவிட்டது. இசை பாட்டு மட்டுமல்ல என்றுணர்ந்தேன். இவையேதும் வீட்டிற்குத் தெரியாது. 


குருத்துமணல் மேல் இதழொன்று அவிழ்வதைப்போல காற்று சுருட்டும் அந்தநாள் அதிபர் அழகான சித்திரங்கள் வரைந்திருக்கும் கொப்பிகளை வாங்கிப் பார்த்து சிலவற்றைத் தேர்ந்தெடுத்தார். என்னுடைய கொப்பியும் அதிலிருந்தது. கண்காட்சி போட்டி ஒன்றுக்காக தேர்ந்தெடுத்த அனைவரும் ஒரு சித்திரத்தை வரைந்து கொண்டுவரும்படி கூறிச் சென்றுவிட்டார். கண்காட்சி என்பது பெருங்கனவாயிருந்தது. ஊர்க்காரர், பெரிய பெரிய அதிகாரிகள், நிறத்தாள்களாலான தோரணங்கள் என்று பாடசாலையே கொண்டாட்டமாயிருக்கும். கண்காட்சியில் ஏதேனும் பொருள் வைத்த எல்லோருமே புத்திசாலிகள். மனம் "ஒரு பாட்டுப்பாடு பாட்டுப்பாடு" என்று குறுகுறுத்தாலும் சித்திரந்தானே கேட்டார் அதிபர். 


ராத்தாவிடம் வீடு வந்ததும் வராததுமாக கண்காட்சிக்கு ஓவியம் வரைந்துதர வேண்டுமென்று கூறினேன். அவள் எப்போதும்போல கண்ணாடியைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். மனம் உருகிற்று, “கண்காட்சி என்றால் சும்மாவா, இப்ப நான் என்ன செய்ற?“ என்று அழுகையுடன் கேட்டேன். கண்ணாடி முன் நின்றால் யார் பேசினாலும் அவள் காதில் விழாது. நாளை எனது வேலை முடிய வேண்டுமென்றால் அவளது முகம் கண்ணாடியிலிருந்து விலகும்வரை பொறுமையுடன் இருக்கவேண்டும். யாரோ தொலைவில் போகிற ஒருவரை யாரெனத் தெரிந்துகொள்ள ஒருவர் கூர்ந்து பார்ப்பதுபோல் இருந்தது அவள் முகம். நெற்றிச்சுருக்கம் விழ தலையைச் சாய்த்துப் பார்க்கிறாள். கண்ணாடியைத்தான் பார்ப்பாளா இல்லை அங்கு அவளுக்கு வேறு உலகமெல்லாம் தெரியுமா. கண்ணாடியில் நான் பார்ப்பது வேறு, அவள் பார்ப்பது வேறு. அவளின் காடும் புல்லாங்குழலும் அங்குதானிருக்கின்றன. என் சித்திரக்கொப்பியில் வரைந்தது அவள் கண்ணாடிக்குள் வளர்த்த காடுதான் என்பதை அந்தக்கணம் புரிந்துகொண்டேன். அவளது உதடுகளின் பளபளப்பைப் பார்த்ததும் எனது நாக்கு தானாகவே எனது உதடுகளை ஈரமாக்கிக்கொள்ளும். காயக் காய ஈரமாக்குவது ஒரு கஸ்டமான வேலைதான். என்னதான் நான் மினக்கெட்டாலும் அவளது உதடுகள்போல ஈரச்சிவப்பும் மினுக்கமும் என் உதடுகளுக்கு வருவதில்லை. அவள் தோளில் சரியும் ஒரு துண்டுச் சுருள் முடியும் இரு காதுகளுடன் தொங்கும் முத்துக்கள்கொண்ட மின்னிகளும் அவள் வேண்டுமென்று எடுத்துவிடும் குட்டிக் கூந்தலின் சுருள்களும் அத்தனை அழகு. அது அதற்கென்று தனித் தனி கால அவகாசங்களும் உடல் மொழியும் அவளிடமிருந்து வெளிப்படும். ஒரு நிகழ்த்துக்கலை அவள். மணிக்கணக்காக அவளை பூரித்து பூரித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.ஒரு வழியாகத் திரும்பி ”என்ன வரையணும்” என அவள் கேட்டாள். அவள் காட்டுக்குள்ளிருந்து கருத்த பெரும் உடம்பு கொண்ட குன்றொன்றைப்போன்ற யானை பிளிறியது. அதுவும் எத்தனை இதமான இசை. உடனே யானைப் படம் என்றேன். “சரிவிடு, நான் வரைந்து தருவேன்“ என்றாள் எப்போதும்போல. யானைப் படம் ஒன்றுகூட வீட்டில் இல்லை. பக்கத்து வீடுகளிலும் இல்லை. உருவப்படங்கள் அனேகமாக எந்தவொரு வீட்டிலும் வைக்கமாட்டார்கள். எனவே “கடையில் ஓடிப்போய் தீப்பெட்டி ஒன்று வாங்கி வா, அதில் யானையின் படம் போட்டிருக்கு, பார்த்து நான் வடிவா உனக்கு வரைந்து தருகிறேன்“ என்றாள். நான் அளவற்ற சந்தோசத்துடன் பறந்து போய் யானை தீப்பெட்டி ஒன்றை வாங்கி வந்தேன். எனக்குத்தெரியும் அவள் கனவிலிருந்து யானை வரைபவள். ஆனால் அவள் கனவிலிருக்கும் எதுவொன்றை வரையவும் நீண்டகாலமெடுக்கும். முகத்தோடு முகம் பார்த்தபடி வரையப்பட்ட இரு யானைகள் அதில் தெரிந்தன. துலக்கமற்ற கோடுகளால் வரையப்பட்ட யானைகள் அவை. இரவு முழுக்க இருந்து ஒரே ஒரு காட்போட்டில் ரேசரால் அழித்து அழித்து வரைந்து முடித்திருந்தாள். காலையில் எழும்பியதும் ஓடிச்சென்று பார்த்தேன். “என்ன செப்பம் அந்த யானை“ கருநிற பெரிய யானை…. முதுகில் நடுவே நீள்சதுரமான சிவப்புக் கம்பளம்....கம்பளத்தின் ஓரங்களில் மஞ்சள் பூக்களால் வேலைப்பாடுகள். அதனிரு மூலைகளிலும் குஞ்சம் கட்டித் தொங்குகின்றன. ஆடம்பரமான அலங்காரம். வெள்ளைநிற காட்போர்டில் கறுப்பு யானை அவ்வளவு கம்பீரமாக நின்றது. ராத்தா காட்டிற்குள் இந்த யானையின் மேல் ஒரு இளவரசியாய் அலைவாள் போலும். எனக்கு பெருமை பிடிபடவில்லை. கூடவே மனதிற்குள் “நீயா வரைந்தாய்?" என்று கேட்டால் என்ன சொல்வது என்ற பயமும் எழுந்தது. தயங்கி தயங்கித்தான் ஆனாலும் வெளித்தெரியாதவாறு அதிபரிடம் கொண்டு சென்றேன். அவர் ஓவியத்தை விரித்துப்பார்த்துவிட்டு மகிழ்ச்சிபொங்க “நீங்கதான் கீறினீங்களா பிள்ள?“ என்றார். “ஆம் சேர்“ என சுத்தத் தமிழில் ஒரு பச்சப்பொய்யை கூறினேன். மற்ற ஓவியங்களோடு கண்காட்சிக்கு அனுப்பப்போகிறேன். தெரிவு செய்யப்பட்டால் நாளை உங்களை அழைத்துச் செல்வேன் என்றார். 


பாடசாலை விட்டு வந்ததும் ராத்தாவைத் தேடி ஓடினேன். அவள் கட்டிலில் ஏதோ ஒரு புத்தகத்துடன் சாய்ந்திருந்தாள். நான் அவளுடைய கால்களின் அருகே அமர்ந்து கொண்டேன். ஓ.. அவள் தான் என் மகாராணி.. நான் அவள் சேவகி என்பதுபோல பவ்வியமாக அமர்ந்துகொண்டேன். ஒன்றின் மேல் ஒன்று இறுகப் பின்னி மெல்ல அசைந்து கொண்டிருந்தன அவளுடைய கால்கள். ”யானைப் படத்தை அதிபரிடம் கொடுத்துவிட்டேன். அவர் வடிவாக இருக்கிறது என்று பாராட்டினார்" என்றேன். நீதான் கீறீன என்று அவருக்கு விளங்கிடுமோ என ஒரு பயம் என்றேன். பயப்படாமல் நீ போய் விளையாடு என்றாள். அடுத்த நாள் பாடசாலைக்குப் போனேன். எனது வகுப்பாசிரியரும் இன்னும் இரு சித்திரப்பாட ஆசிரியர்களும் கதைத்துக்கொண்டு என் வகுப்பிலேயே நின்றிருந்தார்கள். பதற்றமாக இருந்தது. வாப்பாவோடு முதல்நாள் பாடசாலைக்குப் போகும் போது குளிரத்தொடங்கிய உள்ளங்கைகள் முதன்முதலாய் அக்கணம் சுட்டது. காதிரண்டும் அடைத்தது போலிருந்தது. இன்னும் நான்கைந்து காலடிகளை வைக்கும்முன் பாடசாலை முடிந்து எல்லோரும் வீட்டிற்கு போய்விடக்கூடாதா? எதற்கும் ஒருமுறை சுவரைப்பார்த்துக்கொண்டேன். அது சுவர் தான். இரண்டு இறக்கைகளும் ஒடுங்கி போயிற்று. ராத்தா கீறின சித்திரம் என்று விளங்கிவிட்டதோ என, கடும் யோசனையோடு இருந்தபொழுது வகுப்பு டீச்சர் என்னை அழைத்தார் “இங்க வாங்க பிள்ள“. “சேர்ர மகள்தானே நீங்க?“. அதுக்கு ”ஆம் டீச்சர்” என்றேன். “யாரு அந்த யானைப் படத்த வரைஞ்சது…….. உண்மையைச் சொல்லுங்க…. " எனக் கேட்டதும் அழுகை பொத்துக்கொண்டு வந்தது. என்னையறியாமல் விம்மத்தொடங்கினேன். உடனே பதிலெதுவும் வரவில்லை. "வீட்டில யாரும் அதைப்பார்க்கவில்லையா" என்று இன்னொரு டீச்சர் கேட்டார். என் கண்கள் இருண்டன, வெண்ணிற சுவரெல்லாம் கறுத்தன. மணற்கடலில் மிதக்கும் தெப்பமொன்றில் நிற்பதைப்போல தோன்றிற்று. அப்போது அதிபரும் வந்துவிட்டார். சிரித்த முகத்துடன் சந்தோசமாக நடந்து வந்தார். “நமது ஸ்கூலில் இருந்து இரண்டு ஓவியங்கள் கண்காட்சிக்கு தெரிவாகி உள்ளன“ என்றார். “அந்த யானைப்பட ஓவியம் மூன்றாம் இடம் வந்திருக்கிறது!" என அவர் கூறியதும் எனக்கு நம்பமுடியவில்லை. “முதலாவதாக வரவேண்டிய ஓவியம் அது" என்றவர். என்னைப் பார்த்து "எல்லாவற்றையும் நன்றாக வரைந்த நீங்கள் யானைக்கு வால்வைக்க மறந்துவிட்டீர்களே" என்று சத்தமாகச் சிரித்தார். எல்லோரும் சிரித்தார்கள். யாருக்குத்தெரியும் ராத்தா ஏறிவரும் யானைக்கு வாலிருக்காது என்று. " உங்களுக்குத் தெரியுமா போட்டி நடுவர்கள் நீண்டநேரம் விவாதித்துவிட்டுதான் ஒரு முடிவுக்கு வந்தார்களாம். சிறு பிள்ளை வரைந்ததென்று அவர்கள் யாரும் முதலில் நம்பவே இல்லை. கடைசியாக ஒரு ஆசிரியர் சின்னப்பிள்ள வரைந்து என்பதாற்தான் யானைக்கு வால் வரையாமல் மறந்து போயிருக்கும்போல என்று கூறினார். அதனால் தான் மூன்றாம் இடம் கிடைத்திருக்கிறது, நாளை அதற்கான பரிசு உங்களுக்கு உண்டு" என்றவர். என் முதுகில் “கெட்டிக்காரப் பிள்ளை“ என தட்டிவிட்டுச் சென்றார். ஆசிரியைகள் வாழ்த்துச் சொன்னார்கள். தெப்பம் நீர் மாளிகையாயிற்று. சிறகுகளிரண்டும் பெருஞ்சக்தியோடு ஒரு முறை அடித்துக்கொண்டன. அல்லாஹ் தப்பினேன். கண்காட்சிக்குப் போனேன். அந்தப் புதிய பாடசாலையின் நீண்ட கூட்ட மண்டபத்தில் உயரமான சுவரில் மூன்றாம் இடம் என்று பெரிய எழுத்துக்களின் கீழ் எனது ஓவியம் ஒட்டப்பட்டிருந்தது. சுவர் முழுதும் கனவுகள் மிதந்துகொண்டிருந்தன. அவை ஒவ்வொன்றும் இதைப்போல ஒவ்வொரு காதைகளோடு என்னைப்பார்த்து சிரித்தன. ராத்தாவின் சிவப்புக்கம்பளம் விரித்த யானையை உற்றுப்பார்த்தேன் சுத்தமாக வால் இல்லை. 


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

நன்றி : விகடன் தடம்  -  ஜனவரி 2019