'என் முன்தான் நிகழ்கின்றது என் மீதான கொலை'
-----------------------------------------------------------------------------------------
- அனார்
'என் முன்தான் நிகழ்கின்றது என் மீதான கொலை' என்ற வரியை அன்று எழுதும் போது என் மண்ணில் உயிர்கள் பலியாகிக் கொண்டிருந்தன. கூரான கத்தி விளிம்புகளில் நகரும் மனிதர்களாயிருந்தோம். எந்தப் பாகுபாடுமில்லாமல் ரவைகள் மனிதர்களைப் பிளக்க உயிரை உள்ளங்கைக்குள் பொத்திவைத்துக்கொண்டு இருண்டிருந்த வானத்தை பார்த்தபடியிருந்தோம். இனி எப்போதும் இருட்டு என் மண்ணில் விதைக்கப்படக்கூடாது என்று பிரார்த்தித்தேன். சாய்ந்தமருதின் ஒவ்வொரு வீட்டிலிருந்தும் சமாதானத்தை வேண்டி வானிற்கு ஒரு ஒளி சென்றது. அந்தக் காலமும் அதன் கந்தக வாசனையும் இனிப் பிறக்கும் எந்த மழலையும் பெறக்கூடாது என்று அஞ்சியிருந்தோம். எம்மை விட்டு இருள் விலகியது என்றே நினைத்தேன். ஆனால் மனிதர்களும் அவர்களின் குரூர சிந்தனைகளும் உலகின் எக்காலத்திலும் அழிந்துபோனதாயில்லை. என்னுடைய துரதிஷ்டவசமான குழந்தைப் பருவத்தைவிட பன்மடங்கு மோசமானதாக எனது குழந்தையுனுடைய எதிர்காலம் ஆகியிருப்பதை இன்று பீதியுடன் உணருகிறேன்.
அபாயமான இச்சூழல் மூன்று இனத்தையுமே சூழ்ந்துள்ளது. ஒன்றிலிருந்து ஒன்றுக்கு பற்றிப்பிடித்து எரிகின்ற நெருக்கடி இது. தொடராக தோண்டப்பட்ட குழிகளுக்குள் ஒவ்வொருவராக வீழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம். கண்களுக்குப் புலப்படாத நுண் பீதியால் கட்டுண்டிருக்கிறது எமது சமூகம். யாராலும் நிச்சயிக்க முடியாத ஒவ்வொரு நொடியும் எந்தத் தடமுமில்லாமல் எரிந்து முடிகின்றது. நாளாந்தம் காணும் கண்களில் உயிரை உருக்கும் பயம் உறைந்திருக்கிறது. என்னுடை வீடு, நாளாந்தம் என்பவற்றில் தொடங்கி என்னுடைய மதத்தில் என்னுடைய ஆடையில் என்னுடைய சாதாரண சமையல் அறைக் கத்தியை பயன்படுத்துவதில் என்னுடைய வாப்பாவின் அறபுமொழியில் அமைந்த ஹதீஸ் புத்தகங்களில் குர்ஆனில் என என்னைச் சூழ்ந்திருக்கும் அனைத்திலுமே அவ் அச்சம் படிந்திருக்கிறது. யாருடைய கிசுகிசுப்பும் உடலை உறையச் செய்துவிடுகிறது. புலன்கள் அனைத்துமே மழுங்கடிக்கப்பட்டு இயங்கிக்கொண்டிருந்தேன். மரணங்கள் பற்றிய செய்திகளும் காணொளிகளும் மறைந்துபோயிருந்த இருண்ட காலத்திற்குள் என்னை இழுத்துக்கொண்டிருக்கின்றன. என்முன்னேயே நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன மரணங்கள்.
சில வருடங்களுக்கு முன் இதே ரமழான் நோன்பு காலத்தில்தான் கிரீஸ் பூதங்களை உருவாக்கிவிட்டிருந்தார்கள். முஸ்லீம் சமூகத்தினை எப்போதும் ஒரு வகை நெருக்கடி மன அச்ச உணர்வுடன் வைத்துக்கொள்ளவே சகல பெரும்பான்மை அதிகாரங்களும் விரும்புகின்றது. கடந்த வருடம் நோன்பிலும் சில திட்டமிட்ட கலவரங்கள் நடந்தேறின. இந்த ரமழானும் வேறொரு வகையான பீதியை பதற்றத்தைக் கொண்டிருக்கின்றது. வீடுகளுக்குள் முடங்கியிருக்கின்றோம். நெருக்கடியான இச்சூழலில் பெண்களை வழமையான ரமழான் இரவு நேரத்தொழுகைக்கு பள்ளிவாசல்களுக்கு வரவேண்டாம் என்று ஊர் நிர்வாகம் தெரிவித்துள்ளது. புர்க்கா நிக்காபை பெண்கள் முகம் மூடுதலை இலங்கை அரசாங்கம் தடைவிதித்திருக்கிறது. ( இதனை சற்று விரிவுபடுத்திக் கூறுவதானால்,
(நபியே) முஃமினான பெண்களுக்கு சொல்லுங்கள் : அவர்கள் தங்களது பார்வைகளைத் தாழ்த்திக் கொள்ளட்டும் . அவர்களது மானங்களை பாதுகாத்துக் கொள்ளட்டும் . அவர்கள் வெளிரங்கமான அலங்காரத்தைத் தவிர(அந்தரங்க) அலங்காரத்தை வெளிப்படுத்தவேண்டாம் . (அன்னூர் : 30 ) இத் திருவசனம், பெண்களின் அலங்காரத்தை இரு வகைப்படுத்துகின்றது :
(1) அந்தரங்கமான அலங்காரம்
(2) வெளிரங்கமான அலங்காரம்
முஸ்லிம் பெண்கள் முகத்தையும், கைகளையும், கால் பாதங்களையும் திறந்து ஆடை அணிய வேண்டும் என்பதே பெரும்பாலான இஸ்லாமிய அறிஞர்கள், அல் குர்ஆன் வியாக்யானிகள், சட்ட வல்லுநர்களின் கருத்து. மேலே குறிப்பிட்ட குர்ஆன் வசனத்திற்கு விளக்கம் அளிப்பவர்களில் இரண்டுபேர் (இப்னு அப்பாஸ், இப்னு உமர்) நபி சிரேஷ்டமான தோழர்கள், மாணவர்கள். நபிகளாரின் மரபுகளான ஹதீஸை அதிகம் அறிவித்தவர்கள் அவர்கள். பின்னைய இருவரும் (இமாம் அபூஹனீபா, இமாம் ஷாபிஈ) உலக முஸ்லிம்களினால் பின்பற்றப்படும் சட்டவியல் சிந்தனைப் பள்ளிகளின் நிறுவனர்கள். அதிலும் குறிப்பாக இலங்கை, இந்தியா, பாகிஸ்தான் போன்ற நாடுகளில் இந்த இரண்டு அறிஞர்களின் சிந்தனைப் பள்ளிகள் மட்டுமே வழக்கில் உள்ளது.
பெண்கள் முகத்திரை அணிய வேண்டும் என்று சில முஸ்லிம் அறிஞர்கள் கூறி இருந்தாலும் அவை ஷரீஆ சட்டங்கள் சாராத அரபுக் கலாசார வழக்கொன்றை தவறுதலாக இஸ்லாமிய நெறிமுறை என்று தவறுதலாக புரிந்து கொண்டதன் காரணமாகவே அப்படியான கருத்தை கூறி இருக்கிறார்கள். ஷெய்க் முஹம்மத் அல் கஸ்ஸாலி, முன்னைய நாள் ஷெய்குல் அஸ்ஹரான கலாநிதி ஸெய்யித் தன்தாவி, எகிப்திய முஃப்தி அலி ஜும்ஆ போன்றவர்கள் முகத்திரை அணிவது வெறுமனே ஒரு அரபுப் பண்பாடு மட்டுமே அதற்கும் சமயத்திற்கும் சம்பந்தம் இல்லை என்று கூறி இருக்கிறார்கள். முகத்தையும் கைகளையும் திறந்து ஆடை அணிவதே நடைமுறை சாத்தியமான கருத்து என்பதே எனது நிலைப்பாடு.
முஸ்லிம் சமூகத்தின் உள்ளேயே முகத்திரை அணிவது தவறு என்று பல உரையாடல்கள் நடக்கின்றன. இலங்கையில் உஸ்தாத் மன்சூரின் உரைகளை கேட்டுப் பார்த்தால் இது புரியும். ஆனால் இன்று இலங்கையில் நிகாப் எனப்படும் முகத்திரை அணிவதற்கு தடை விதிக்கப்பட்டு இருப்பதை நான் அடிப்படையில் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. ஏனெனில் ஒரு சிறிய கூட்டம் தான் என்றாலும் கூட அவர்களுக்கான உரிமை வழங்கப்பட வேண்டும் என்பது தான் எனது கருத்து. ஏனெனில் இலங்கையில் இவ்வளவு காலமும் நிகாப் மூலமாக பாதுகாப்பு அச்சுறுத்தல் எதுவும் ஏற்படவில்லை. தற்கொலை குண்டுதாரிகள் கூட நிகாப் அணிந்துகொண்டு அதனைச் செய்யவில்லை. எனவே எந்த வகையில் சம்பந்தம் இல்லாமல் நிகாப் அணிந்த பெண்கள் அதற்கான விலையை கொடுக்க வேண்டும்?
முகத்திரை அணிவதை உரையாடல் மூலமாகவே நாம் குறைக்க முடியும்/ வேண்டும். ஆனால் சட்டத்தின் மூலமாக வலுக்கட்டாயமாக அதனை நீக்குவது தவறு என்றே நினைக்கிறேன். பாதுகாப்பு காரணங்களுக்காக தடை செய்யப்பட்ட நிகாபை முஸ்லிம் பெண்கள் தற்போதைய நிலையில் தவிர்க்கவே வேண்டும். சட்டத்தை பேணிய வகையிலேயே, இச்சட்டத்தினை ஜனநாயக ரீதியாக கேள்வி கேட்பதே சரியான அணுகுமுறையாக இருக்கும். )
இன நல்லிணக்கம் தொடர்பான முன்மாதிரிகளில் பெரும் புரிதல்களோடு பயணப்பட்ட சக சமூகத்தினருடனான உறவும் நம்பிக்கையும் விரிசல் ஏற்பட்டிருக்கிறது.
என்னைச்சுற்றியிருக்கிற மௌனம் காலத்தைப் பற்றிப்பிடிக்கிறது. கருத்துக்களைச் சொல்லவும் விவாதங்கள் உரையாடல்கள் செய்யவும் இது பொருத்தமான காலமில்லை. ஒரு கவிஞராக பேசவும் எழுதவும் விரும்பவில்லை. நாளைய புலர்வு பற்றிய பயம் இன்னமும் எனக்குள் நிறைந்திருக்கிறது. நான் வஞ்சிக்கப்பட்ட இந்நாட்களை எண்ணி இறுகியிருக்கிறேன். இவை எல்லாவற்றையும் தாண்டி வானத்தில் பிறை தெரியத்தான் செய்கிறது. அப்பால் தெரியும் நட்சத்திரத்திடம் இன்னொரு அமைதியான சமாதானம் மிக்க தேசத்தை வேண்டி மௌனித்து நிற்கிறேன்.
( காலச்சுவடு June 2019 இதழ் )
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- By : Anar
“My murder is being committed in front of me.” When I wrote this line on that day, lives were being felled on this land. We were those human beings moving on the sharp edges of knives. As bullets pierced through human beings indiscriminately, we looked at the dark skies - holding our lives in our palms. The darkness should never be sowed again in my land, was my simple prayer. From every house in Sainthamaruthu, a light travelled to the skies praying for peace. We feared for our unborn children, hoping they would not be born in those times, amid the smell of sulphur. I had believed that the darkness had gone; had left us for good. But human beings and their crude thoughts have never had an end in this world. My child’s future is perhaps destined to be darker than mine.
All the three ethnicities in Sri Lanka today are besieged by this danger – a danger that spreads from one to another. One by one, we fall into the pits laid in series. Our community is sieged by fear so minute that is not visible to the eye. Each moment, unpredictable as it is, burns itself to the end. Fear is frozen in every pair of eyes that I come across. The fear is palpable in my house, everyday life, my religion, my clothes, the knife that I use in kitchen, the devotional books in Arabic that belongs to my father, in Quran. A whisper would suffice to freeze our bodies. I exist, with all my senses benumbed. The news about death, those videos pushes me back to those dark times that we had forgotten. Deaths happen right in front of my eyes.
Around the same Ramazan season some years ago, they had created the grease devils. All the majoritarian power centres wish to keep the Muslim community in a constant spell of fear. Last year too during the fasting season, there were some planned clashes. This Ramzan is again seized by a sense of fear and tension of a different kind. We are confined to our homes. The village administration has told the women to not come to Mosques, for the evening prayers, given the gravity of the situation. The Sri Lankan government has banned women from wearing a Burqha. To further explain this:
“And tell the believing women to reduce [some] of their vision and guard their private parts and not expose their adornment except that which [necessarily] appears thereof”
An-Nur: 30
According to the holy verse, the women’s adornment is of two kinds.
(1) Private adornment
(2) Public adornment
A majority of Islamic scholars, experts on Quran and legal experts opine that Muslim women need not cover their faces, hands and feet. The two persons who give explanation to the above verse in Quran (Ibn Abbas, Ibn Umar) are friends and students of the Prophet. They were the ones to pronounce Hadith - a record of traditions put forth by the Prophet. The duo who came later – Imam Abu Hanifa, Imam Shafi – founded the legal thought schools that continue to be followed by Muslims across the world till date. Especially in Sri Lanka, India, Pakistan among other countries – only the schools founded by them are in practice.
Though some Islamic scholars argue in favour of Burqha, they are not based on Sharia law. They are indeed an outcome of a misinterpretation of an Arabic cultural practice as Islamic value. Experts including Sheikh Mohammed Al Ghazali, Muhammed Sayyid Tantawy have sufficiently said that Burqa had nothing do with religion and it is only a relic of Arabic culture. I believe it is practically impossible to wear clothes that cover face and hands.
The Muslim community – within itself – has been engaging in dialogues about why Burqa is wrong. In Sri Lanka particularly, this is evident from the speeches of Ustad Mansoor. But I fundamentally disapprove of the ban in Sri Lanka against women wearing Nikhab. Because I believe that even if in minority, they should be granted their own rights. Because till today, there has been no threat to security in Sri Lanka because of Nikhab. The suicide bombers of Easter Sunday did not wear a Nikhab when bombing this country. Why should Nikhab wearing women pay the price for something they are not involved in?
It is possible to bring down the practice of wearing Burkha by dialogues. There can be no two opinions that it should be. But it is fundamentally wrong to impose a ban through law. Even while saying so, let me clarify that I still think the Muslim women should abide by the law and question the ban in a democratic way.
There is also a fissure in the relationship and hopes between the communities that had traversed with a great understanding about communal harmony.
The times that I live in are beleaguered by the silence around me. The times are not appropriate to share our views, put forth our dialogues or engage in debates. I do not wish to write or speak, as a poet. I am still filled with fear about the dawn tomorrow. I am stiffened by the betrayal of these days. Beyond all this, I could still sight the moon on the skies. I stand in silence with a prayer of another peaceful nation to the star beyond that.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(Translated by Kavitha Muralidharan-India for THEWIRE).
No comments:
Post a Comment